O Instituto Max Planck de Antropoloxía Evolutiva de Leipzig, presentou os resultados do seu estudo sobre a domesticación dos animais, no que se expón que a domesticación por parte dos seres humanos deixa unha pegada no ADN dos animais, presentando os animais domésticos certas variantes xenéticas que afectan a determinados procesos biolóxicos como o desenvolvemento facial, a coloración da pel ou mesmo o cerebro.
Os investigadores, liderados por Alex Cagan, examinaron o ADN de ratas de sumidoiro, tamén chamadas ratas de norueguesa ou ratas chinesas, que foran criadas durante 70 xeracións para mostrarse agresivas ou mansas cara aos humanos. Os resultados de ADN,revelaron que as ratas dóciles ou domesticadas tiñan cambios xenéticos en polo menos 1.880 xenes.
Comparando estas conclusións coas análises de ADN doutros animais domésticos comúns como cans, gatos, porcos ou coellos e os seus respectivos compañeiros pero en estado salvaxe, os expertos acharon idéntico resultado: a domesticación tiña unha cambio asociado nos xenes para os factores de crecemento epidérmico e outras proteínas que estimulan o crecemento das células.
Esta conclusión parece apoiar a hipótese de que os cambios recentes nas células da crista neural que comprende unhas poucas células, e que existe temporalmente en etapas temperás do desenvolvemento embrionario dos vertebrados, poderían ser responsables da síndrome de domesticación, que inclúe cambios físicos nas orellas, nas cores do seu pelo ou na dulcificación dos seus rostros, trazos comúns entre os animais domésticos.
Non sei a vós, pero a min paréceme unha pasada que a domesticación de animais poida deixar pegada no seu ADN, aínda que eso tamén explicaría por que algúns cans, por exemplo os collies, aprenden máis rápido que cans doutra raza.
Cousas de Ciencias 
